شيوه توليد محصولات زراعي و باغي محدودة طرح :

1ـ گندم آبي: (triticum gestivuml)

گندم يكي از مهمترين غلاتي است كه در توليد و بعنوان يك غذاي گياهي براي انسان شناخته شده است.

گندم يك گياه روز بلند و در آب و هواي مناسب با شرايط، فيزيولوژي و ( مختلف با مديريت صحيح از عملكار مناسبي برخوردار مي‌باشد. گندم در اوائل رشد با حرارت كم و در مراحل آخر رشد با حرارت زياد و روز بلند مواجه باشد سريعاً به گل رفته و توليد دانه مي‌نمايد.

الف ـ آماده كردن و بستر بذر و مراحل كاشت:

گندم زماني خوب رشد مي‌كند كه در بستري فشرده، نرم و جذب آماده شده باشد كه در اين منطقه ابتدا از گاو آهن برگردان و يا گاو آهن پنجه غازي كه جهت جذب و حفظ ذخيره رطوبت در زمستان و بهار اقدام به شخم مي‌نمايند و ادوات رايج مورد استفاده در مرحله عبارتند از گاو آهن تو پنجه غازي و سپس در زمان كاشت با پخش كود شيميائي اقدام به ديسك زدن مي‌نمايند.

زمام كشت گندم معمولاً از اواسط مهرماه تا اواخر آبان مي‌باشد كه در ميزان 180 تا 230 كيلو كه در بعضي از به صورت دشت پاش و در بعضي ديگر بصورت مكانيزه كشت مي‌گردد.

زمان كشت گندم معمولاً از اواسط مهرماه تا اواخر آبان مي‌باشد كه در ميزان 180 تا 230 كيلو و از انواع ارقام، شيراز به ميزان 450 كيلو ( 100 و 250 و 100 N-p-k- ) در زمان كاشت مورد استفاده قرار مي‌گيرد و سپس اقدام به يك تا دو مرحله آبياري با توجه به شرايط جوي و بارندگي پاييزه مي‌نمايند.

ب ـ مرحلة داشت:

مرحلة داشت كه شامل آبياري ـ توزيع كود سرك بهاره مبارزه با علفهاي هرز و آفات و بيماريها مي‌باشد. در مرحله پس از آبياري خاك آب بهاره چنانچه مزارع آلوده به علفهاي هرز پهن برگ و نازك برگ باشد 50% زارعين اقدام به مبارزه شيميائي به ميزان 2 ليتر در هكتار مي‌نمايند. همچنين در تغذيه به ميزان 150 كيلو كه ازت را به صورت سركه در دو مرحله در بهار جهت رويشي گندم مورد استفاده قرار مي‌دهند و كمتر زارعين از كودهاي ريز مغزي استفاده مي‌نمايند و همچنين با توجه به شرايط آب و هوايي زارعين معمولاً سه تا چهار بار به آبياري (‌معروف به خاك آب ـ گل آب و دان آب مي‌باشد ) مبادرت مي‌ورزند. همچنين براساس مديريت زارعين و شبكه مراقبت چنانچه مزارع آلوده به آفت سن گندم و يا بسياري زنگ باشد براساس توصيه‌هاي فني و خود زارعين اقدام به مبارزه مي‌نمايند.

ج) مرحلة برداشت :

با توجه به اينكه منطقه محدودة طرح اكثر زارعين در كنار كشاورزي و به حرفه دامداري نيز مشغول مي‌باشند معمولاً مزارع خود را بصورت دستي برداشت نموده و از كاه حاصله در امور دامداري خود استفاده مي‌نمايند.